Yazar: abdullahsnmez

Bir tek bana baksa o çocuksu gözlerin Bir tek benim adımı zikretse o tiz sesin Belki yeniden hayata dönmeme yeterdi Bunu ne kadar çok istiyorum

Bu kadar acı şuncacık yüreğime çok fazla Nasıl çekerim bunca acıyı bir başıma Sırdaş olmuyor ne eş ne dost ne akraba Takatim kalmamıştır gayrı doğrulmaya

Hangimiz dargın değil ki bu dünyaya Bu dargınlıklar sebeptir uzaklara dalmamıza Seni de mi kırdılar ey kalbim Üzülme, darılma, daha fazla kan ağlama Sendin hevesli

Boyumuzu aşan servilerin arasından çıkıp ta gel Kara kara bulutlar sarmadan göğümüzü Huzurun en koyu mavi tonunda çıkıp ta gel. Kahverengi gözlerinden yaş sızdırmadan gel

Bir mucize, bir mucize bekler şu garabet yüreğim Hangi yöne savrulsam kor ateş Ey hayat yandı kanadım, kurudu dilim genzim Yakınlardan geçmese bari bir kirli

Üç defa kulağıma ismim, üç defa da yüreğime senin adın Fısıldanmış ben doğarken, o yüzden Daha küçük bir çocuk iken fark etmiştim yüreğimdeki ağırlığı Halen

Yürüdüğüm yolların sonu hep uçurum Neresinden atlarsan atla hep aynı ölüm Bilmem bu kaçıncı uğrunda ölüşüm Sen mi aranmaya değmezsin Yoksa ben mi aramanın hakkını

… – 1 Seni yalnızca seni yazabilmek ve tanımlayabilmekti Tek gayretim Arada ne bir ben ne de sevgim olmadan Anlayabilmek ve anlatabilmekti seni Dünyanın en