Yazar: emelmengebulut

Bir otobüs camından izliyorum,Senden bana kalan tüm demleri.Radyoda bir şarkı ansızın, her şey seni hatırlatmak için ant içmişçesine.Boğazımda bir yumru,Avucumda gözyaşları…Heybemde malihulya.Pencereyi aralayacak oluyorum; yelin

İşte tüm şehveti ile karşımda; yalnızlığım.Dalıp gitmiş gözlerim; ruhumu seyretmekte.Acı çığlıklar içinde sigaram, soğumuş bir fincan kahvem; tek kişilik ıssızlığın üzerinde.Kederin en kuytu yerinden, yine

En çok seni özlüyorum.Otursam şöyle karşına bir çilingir sofrasındaBaşım ellerimin arasında sen anlatsan ben dinlesem.Sonra o en sevdiğimiz parça eşlik etse bize.Kadehlerimizi kaldırsak yaşanmışlıklaraSırt sırta

Şimdi oturmuş bir taşın üzerine batan güneşi seyrediyoruz seninle…Geçip giden zamanı, yaşanmışlıkları…Nasılda yorgun düşmüş ruhlarımız; oturup düşününce anladım.Geriye bakmak istemiyorum artık…Unutmak istediğim ne varsa, batan

Sınırsız bir yolumuz olsun isterdim sevgili…Ezberlerden, kurallardan, bilinen ve bilinmek istenmeyen gerçeklerden uzak,Hudutsuz bir yolumuz…Bilmediğimiz bir şehirde…Hep biraz leyla gibi dolaştığımız anların bir tanesin de,

Hiçbir şeye yetemez olduk. Hiçbir şeyden tat alamaz…  Kapalı duvarlar ardında hiç gelmeyeceğini bildiğimiz gönenç beklemekte gözlerimiz. “Elbet bir gün” diye diye bir ömür tüketti

Küçük kadınım… Sen… Benim küçük kadınım… Ruhumun tozlu rafları arasına sıkışıp kalmış hayalperest benliğim. Ne zaman çıkaracaksın kendini sakladığın zamandan. Biliyorum, gizlendiğin yer öyle güzel