unuttum diyorum unuttum kulaklarımda çınlıyor sesi aynı ezgiye sarılıp yanıyorum tütünden sarma dumanın içinde ayanım duvardan kesik murçum döşü yaralı…

    Göz kapağımızı araladığımız an başlıyordu zaman geri akmaya. Bir telaştır ki başlıyor, onca işi bir güne sığdırmanın, sonra…

İşte şurada oturan yalnızlığım Yanında duran da unutamadığım İyi bak bu çerçeveye Koskoca bir ömür yatıyor akıp giden dertlerle Sen…

gün’aydını olmayan yarınlara doğdum bir göz açtım doğdu dediler allayıp pullayıp ezanlarla pışpışladılar annemin elinde eteğinde dünyayı tanıdım acımadı acıtmadı…

bedensizdi özlemlerim sarılacak kolu öpecek dudağı vermemişti yaradan bir uzun ince yoldu sırat köprüsü desen çıkılırmıydı serde cambazlıkta yoktu bir…

Bir türkü tutturalım Sazın bağrındaki telleri saçlarınla yer değiştirelim En içten Neşet satırları halt etsin Ellerim kıskansın Mızrap utansın Dilim…

çiçek gamzeye gülüş düşe düşse çocuk yüreğim yeşerecek yalancı baharları yüreğimin kışlarından çıkarabilsem ve sussa içimin sesleri içime içime bağırmasa…

Ne konuşasın gelir. Ne susası! Ne bakasın! Neyin yorgunluğuysa? Ne kalbini açasın gelir. Ne feryat edesin! Ne gidesin gelir. Ne…

hangimiz yılgın değiliz ki hangimiz yaprak dökmüyoruz ki üstelikte baharın ortasından eylül geçirerek ılık bir yel eser donuk kışa kucak…

seni azaltamadığım seni sabahın aymayan saatlerinde köhne bir lavaboya asmışlar her köşesi sen bağırıyor yine bir düş arefesi deyip deyip…

Sevgi neydi? Anlatılır bişey mi? Elini tutmak. Yanacağını bile bile. Ya da tutuyormuş gibi yapmak. Zoru görünce kaçmak. Kapılar da…

Zamanla! Elin ayağın buz kesilir. Belki de tutmaz. Bazen; elinden tutarsın. Bazen; eline düşersin. Bazen; el olursun. Bazen; el üstünde…

  kazananı olmayan bir savaştı bizimkisi bina aynı kapı pencere baca aynı biz başka başka sokakların çocuğu başka saksıların çiceği…

sokağımda tavan binamda baca penceremde saksı unuturum diye uykulara sığındım sığınmakta talepte kaldı sen orada da kelepçelere vurdun beni gözlerinin…

Kayıp şehirin sokaklarında ıssız rüzgar misali kaybettim kimliğimi  Ses tellerime mutluluğun salıncağı kurulması gerekirken  Şimdi isyanın voltası  Lügatım pare pare…

bazen bir parça çalar alır götürür artık ben ben değilimdir unutmaya çalıştığım her ne varsa yorgan döşek yatıya gelir öyle…

Hazırlıklar yapıldı süslü görüntülerle Kimseye hiç kimse için değildi ! Ruh hafiflesin mod değişsin… Gölgem perdelere düşsün, Ayaklarım ritim tutsun…

Hiç düşündün mü neden bu kadar çok yazıyorum? Her kelimem de sana olan aşkımdan neden bahsediyorum? Hiç düşündün mü bunları…

BELKİ! Açık kapı bıraktık. Belki! Gereğinden fazla açık konuştuk. Belki! Adını ağzımıza almadık. Belki! Ağırdan aldık. Belki! Ağır geldik. Bazen;…

siyahtı tüm renklerim biraz koyu biraz açık biraz gri siyahımın renkleri solgundu uykusuz gecelerim gibi ümitsizdi kırgın düşlerim gibi yarımdı…

Bu güne kadar hep siyah giydim ben. Hemen hemen her kıyafetim siyahtı benim. Siyah en çok sevdiğim renkti. Siyahta kaybolmak…

Bir şarkı olmalıydı seni anlatan, Bir şiir belki de sonu hasretle bitmiş Veya gözlerimden düşen bir damla yaş… Ne bileyim…

işte bu bizim hikayemiznerede başlamıştınerede bitmiştihiç bilemediğimbaşlarken çocuk gülüşlerinibırakmıştın dizlerimetohum gülüşler elbisemdeyürüdülergıdıkladılardudaktan düşen öfkemi aldılarbendentutuk gülümsememçizgilerini aştıkahkahaları serdihoyratçagün koştu gülücük…

Gidenler geriye döner bir gün Kuşların yuvaya döndüğü gibi Küller ateşe döner bir gün Ateşin küle döndüğü gibi… Bekliyorum ben…

3 Mart 1992 de ki elim kazada ölen tüm madenciler Allah’tan rahmet. Geride kalan tüm yetimlere sabır diliyorum. Umarım bir…

Çok sevdin de ne oldu Sevgini anlayan mı var Saçlarına aklar doldu Halin nedir soran mı var… Hani sen candın…

Ömrünün bittiği yerde ben varım Yalnızlığın başladığı o köhne yerde ben Kederlerin boğucu olduğu anda ben varım Sevgilerin bol olduğu…

Dizlerine yatıp ağlamayı özledim Geceler boyu yollarını gözledim Her daim ayrılık türküleri söyledim Bilsen seni ne çok sevmişim annem… Unutulunca…

Penceremin buğusunda yitirdim seni Şiirlerimin dizelerinde bitirdim Kaderimdir deyip tutmuştum ellerinden Kaderimin karanlığında kaybettim seni… Sigaramın dumanında yitirdim seni İçtiğim…

Bir masal kuşu konar gözlerine Bir varmışın bir yokmuşun sonunda Gökkuşağı’nın altından geçeriz Mutluluğu buluruz belki de… Kaf dağındaki çiçek…

Bir şafak daha doğurduk Kanlı ellerimizle işte Aldık tabiatın karnından Koyduk olması gereken yerine… Bir kuş daha uçurduk yücelere Umutlarımızı…

Bu şehrin sokaklarından geçerken sevdiğim, Dökülen yapraklar önümde bitiyor Hatıra tazeliyorlar,gözüm doluyor.. Bulutlar kararıyor,ruhum daralıyor. Sana giden yollar gittikçe uzuyor…

bitmek bilmeyen bazenler doğru kelimelerim görünmezlik hırkasını giyer saklanır arar arar bulamam bazen silinir hafızamdan sanki hayatın bir silgisi var…

Her derdin bir çaresi olduğu gibi, Hayatın da kendi hesabı vardır. Biz ne kadar hesap yaparsak yapalım. Bir gün tükeneceğiz.…

Emine Supçin’in 4. kitabı KIŞ, tüm toplumların ortak yarası, çocuk istismarını konu ediniyor. Kış’ı bu alanda yazılmış kitaplardan farklı kılan…

Göründü uzaktan hayalin,gerçeğin arkasından Yakınlaştıkça belirginleşiyordu yalan halin Ve sonunda geldin.. Şaşkın bir ifade ile harap olmuş hâlime Sen ne…