Yazar: FATMA ZEHRA GEDİK AKYİĞİT

Bin cürüm işledi deyu defterden silene Dost mu denir? Bir tanecik hayrı görmezden gelene Dost mu denir? Bir cürmü dahi dosta reva görene Bin hayrı dahi dosta kâfi görene Candan…

Ne kadar yabancı geliyor kelimeleriniz! Ne ana dilinden ne de baba dilinden Ne ata dilinden ne dede dilinden kaldı iz Kafamızda bilgi semiz de nerede ilmi-miz Hadi ilmi de bulduk…

Rüzgâr durulduSağ gözüm maviyiSol gözüm yeşiliAyaklarım kahverengiyiSeyre durduDivanelik alametiBir yana eğik duran başTepe taklak şu manzaraÖnümde yerle birArdımda dolu dizgin maziKapalı kirpiklerim altındaSırıl sıklam terli, bitkinAvuçlarımın arasında yaşlarÖyle kırış kırış…

Reddediyor bir yanım her şeyi indirdim başımı Görmek istemiyorum bir şey! Diğer yanım kabul ediyor bazı şeyleri Seyrediyorum uzakları, var mı gelen giden? Gören duyan olmamış neredeyim? Ben yaklaştıkça uzaklaşıyor…

Bildiğim en koyu kelime karanlık Onun da ay ve yıldızları var Uykusuz gecemin kahvaltısında Koyu demli çayım, acı Saklanasım var Bardak şeffaf, çay kan kırmızı Gözlerim var Koyu kahve, çizik…

Salla beni rüzgâr! Hareketsiz kalbim. Dök yapraklarımı sarardı benzim. Dolunay! Parlat bakışını gölgemi okşarken. Çalkalan deniz! Hışıltınla ninnimsin. Kapan gözlerim! Ben yaşını silerken. İpimi tutan ince dal! Kırılma, düşersem incinirim.…

Pencerenin cam kiri ne renktir? Ya ardında kalan şehrinki, boz, siyah, gri? Pencereye baksam yansıyan, aksim Pencereden baksam, yanılsadığım… Anımsadığım cendereden atlasaydım Tertemiz gök, nefes, toprak, tertemizdim belki Durdum durduğum…