Ara ara düşüyorsun aklıma, yüreğime

Nereden buldu beni yine bu elem diye hayıflanıyorum her seferinde

Kendime kızıyorum, seni getiren rüzgârlara, mevsimlere darılıyorum

Ama ne çare ölüm gibi peşimden geliyorsun

Nereye taşısam yüreğimi hemen buluyorsun

Tutamam artık bu canı daha fazla

Düştükçe yaktın, her düşüşünde çok acı çektim çok kıvrandım

Sonunda yürek diye ellerime bir avuç kül bıraktın

Yokluğunda kayboldum bu şehrin gizemli sokaklarında

Beni minnet ettirdin serkeş soytarılara

Yine de düşmedim, yılmadım sana gelen yollarda

Seni ararken çıkmadın da karşıma bir defa

Kaçarken neden kapımı çalıyorsun her dolunayda

Okuduğum her kitabın ana konusu sen oluyorsun

Yediğim yemeği, içtiğim suyu bana zehir ediyorsun

Tutamam artık bu canı daha fazla

Tutamam artık

Abdullah SÖNMEZ