Ara ara düşüyorsun aklıma, yüreğime
Nereden buldu beni yine bu elem diye hayıflanıyorum her seferinde
Kendime kızıyorum, seni getiren rüzgârlara, mevsimlere darılıyorum
Ama ne çare ölüm gibi peşimden geliyorsun
Nereye taşısam yüreğimi hemen buluyorsun
Tutamam artık bu canı daha fazla
Düştükçe yaktın, her düşüşünde çok acı çektim çok kıvrandım
Sonunda yürek diye ellerime bir avuç kül bıraktın
Yokluğunda kayboldum bu şehrin gizemli sokaklarında
Beni minnet ettirdin serkeş soytarılara
Yine de düşmedim, yılmadım sana gelen yollarda
Seni ararken çıkmadın da karşıma bir defa
Kaçarken neden kapımı çalıyorsun her dolunayda
Okuduğum her kitabın ana konusu sen oluyorsun
Yediğim yemeği, içtiğim suyu bana zehir ediyorsun
Tutamam artık bu canı daha fazla
Tutamam artık
Abdullah SÖNMEZ