belki birgün …
ben bu biçare yalnızlığı
ayak seslerinden tanıyorum
ben bu giden ömrü
yakalayamadığım
tutamadığım
iç yolculuklarından
tanıyorum
ben bu dönüşsüz yolları
defalarca dönüp kendimi
bir türlü bulamadığım
arnavut kaldırımlarından
tanıyorum
belki bir gün mavinin ortasında
çöl fırtınasında
küllerin küllerime karışırsa
tanış oluruz
belki bir gün ölümün
gözlerinden öperiz
işte o vakit
gerçekten ölürüz
gözlerin gözlerimde
ellerin ellerimde
ruhsuz sevdan
hayat bulur
belki bir gün
bedensiz ruhuma sahip çıkarsın
belki bir gün
belki’nin de ömrü biter
SİBEL KARAGÖZ
KÜNYE ONLİNE sitesinden daha fazla şey keşfedin
Son gönderilerin e-postanıza gönderilmesi için abone olun.