Geç kaldım göğünden.
Cemalinden celaline akacak değilim.
Solgun sonbahar…
Kışa yorgun kaldırımlar…
Yağmura suskun banklar…
Gözlerinden akacak yaş değilim.
Çamur olmuş dizlerim düşünce,
Hayat mihvalinde,
Şimdi sözlerine kurşunları dizsem;
Ömrüme ömür katacak değilim.
Sanmadım ki derbendin önündesin;
Henüz dolan suya,
Bir taş atmadan,
Susacak değilim.
Karanlık olmadan,
Güneşi bertaraf etmeden,
Bir yıldız gibi kayıp gidecek değilim.
Zamanı gelmeden,
Şarkısı söylenmeden,
Mavi bir defteri bulamadan silecek değilim.
Kendi affına meyletmez kul.
Kendi günahına şer demez kul.
Dünya tahtı saadeti öldürür insanı usul usul.
Kural kaide tüm beşeri ezbere aşina,
Gerek mi bunca tefarruat yaşına bin zühur?
Kanmaz mı su gibi alacaya iki metre çukur?
Oysa keskin bıçak her kelâm öldürmez mi kul?
Kendi özünden kopar da kanlanır elleri kul.
Bunca can, sevdası olmaz mı kül?
Umudu sorsak naçar kalır gül.
Sözlerin affına sığınmaz ki özü gül.
Uzağa mizan biçilmez ki kul.
Teslimiyet yaradana olmaz da ne ola kul?
Yar, yardan ötelerde aranmaz da ne ola kul?
Değil midir hayat biraz da o-kul?
Yaş almış senelerimizi.
Değmedi gamlı gönüle zambak.
Beyaz, beyazda saflık olmaz mı?
Hem başlangıç hem de bitiş ömrü kul.
Yetmez mi binlerce şehidi gazi?
Vatandan gayrısı bilinmez imiş kul.
Hakk’a varmadan Haktan özge bilinmezmiş.
De ki;”Doydum kana,ben de toprağım!
Vicdan var mı ki insandan ayrı?
İnsan insandan ayrı;
Vurur mu bir çocuğun masum bakışını?
Insan mı çocuğun gözlerini karaya boyayan?
Boyadığı karaya bakmadan ışıkları öldüren?
Kendi karanlığını çiçeklere ekermiş kul.
Kendi simasında kanla uyurmuş kul.
Açsınlar ışıkları!
Çocukları karartmak olmaz ki kul.
Hele bir gülsün dünya olur gül.
Güneşe dönelim, çiçekler büyüyecek!
Gönüller, yüzler gülecek!
Güzler, gündüzler, geceler gül…
Geç kaldım kardelen!
Gülerken yüzünden eksilmeyen gamzelerinde değilim.
Kışa kalmış özüne;
Bir bir ölümünü görürken seyrinde değilim.
Gözlerinden akan yaş,
Ben de dünyada kanayan baş,
Umudun tükenişine taş,
Zalimlere boyun eğecek değilim…
Fatmanur Nartekin 🌻