Kalmadı değil mi,öldürdün beni,yüreğinde benin emareleri çürüdü gitti. Bir ben kaldım bana,bir sol yanımın hasretlik tutuşmaları sarıyor beni,bir ben bütün unutmaları deneyip unutamadım öyle değil mi?Özlüyorum seni,adımla seslenmelerini,adım adım bana yürüdüğün anları ve birlikte olduğumuz tüm zamanları…Üzerime yığılıyor hayaller,tüm saatlerim sende durmuş ömrüm akıp giderken,saçlarım tel tel ağarırken sende ağrılar hiç olmadı değil mi?
Bak saate,insanlar için gece,beni ittiğin o uçurumdan sonra güneş doğmadı hiç bir güne,herkesin içinde gülümseyen,sabah kalkıp işe giden, futbol,sanat vesaire muhabbeti yapan bir ceset gibiyim,telaşı sadece sen olan benin,bütün telaşlara koşuşturması herkes gibi olmaya çalışması en ağır yüküdür bunu bil.
Hiç yokken sende ben, seni görüyorum her şeyde,bedenimi giyinen ruhumun revanı senken ben bir başıma kaldım buralarda.
Bazen çok öfkeleniyorum,kendime kusuyorum zehir zemberek sözlerle yaralıyorum herkesi sonra seni seviyorum, hiç bir şeye Uymaz’ken bir gözlerinin hizasında uslu buluyorum kendimi.
Ne kadar sürüyor bu ağrı,nereye çıkıyor bu vuslatı olmayacak özlemlerin yolu,hiç düşünmediğim olanların orta yerinde ne yapmalıyım söyler misin?
Seni özlüyorum çok özlüyorum,uyansam bir sabah sana dair küçücük bir umutla karşılaşsam,dağılsa şu bulutlar ayaklarıma derman inse,iyileşse yüreğim,gönlümde çiğdemler filizlense,yıldırımlar değilde gözlerinden inci taneleri düşse göğüs kafesime…
Seni çok özlüyorum. 😏
#ÜstadsızŞair