Gördüm öldüm. Sanki yüzünde biriktirdiği sessizliği yüreğime saplanmıştı.Valizi yanındaydı. Çetelesi önünde ve biraz eskimiş bir fotoğraf. Derin derin bakıyordu. Uzaktan gördüm ama ellerinde tutuşan ateş sanki elimde yanıyordu. Nasıl bir sessizlikti o nasıl bir yıkık duruş.
Pişman mıydı bensizliği seçtiğine?İzler vardı dizinde yüzünün coğrafyasında gözyaşı nehirleri akıyordu. Öyle taşmış ki gözleri yüzüne sönmüş alevlerin izleri sinmiş. Yüzünde ki yangınlarını gözyaşları ile söndürmüş. Teslim olmuştu sanki çaresizliğe. Elleri masanın üstünde ve hafif kamburdu.Kaç yıl oldu kaç acı taşımıştı kim bilir.Kim bilir kaç kez dönmeyi düşündü kaç kez düştü ama bir kez bile dönmedi.
Gurur muydu?Ah sevdiğim. Canım. Böyle mi görecektim baharları gözlerinde görmeye alıştığım gözlerini. Ah sevdiğim. Ayakta kalmak için tutunduğum ellerini böyle titrerken mi görecektim?Sen misin bu çaresizliğe teslim olan? Ben miyim senin bu halini halsizlikle izleyen.Suretin iz’aç taşıdı yüreğime. Hüsranın isyanım,duruşun yangınım,suskunluğun uçurumum oldu. Gelsen mi sana adım atmaya korkan bu cana?
#ÜstadsızŞair