Bilindiği üzere gezi olaylarının yaşandığı dönemlerde bu genç kardeşimiz bir polis memurunun tabancısından çıkan kurşun neticesinde hayat mücadelesi verdiği hastanenin yoğun bakımında can vermişti. Ailesi gibi tüm Türk halkıda bu olay karşısında derin üzüntü yaşadı. Ekmek almak için bakkala giderken (yayın organlarından takip ettiğim kadarıyla) kimine göre kimine göre ise polise taş attığı için vurulduğu ifade edilse de sebep ne olursa olsun sonuçta öncelikle bir candı; sonrasında da kanı kaynayan yerinde duramayan heyecan ve macera arayacak yaşta olan bir sabiydi.
Peki bu olayda sadece onu vuran polisimi suçlayacağız, ya da Berkin kardeşimizi mi suçlayacağız. Bir tarafta görevini layıkıyla yerine getirmek isteyen devletin kolu kuvvetleri mensubu bir polis diğer taraftan belkide sebebini bilmediği halde dışarıda polisle bir amaç doğrultusunda fikirlerini militarist bir şekilde kabul ettirmeye çalışan belkide binlerce insana hayranlık duyan ergen bir gencimiz. Berkin kardeşimizin yıl dönümü dolayısıyla Halk TV’de Görkemli Hatıraları izlerken Berkinin çekilmiş fotoğraflarını gösterirlerken içlerinde zafer işareti olan bir resmini gördüm. Bu fotoğraf muhakkak bir fikir bir düşünceyi belirtmek için muhakkak çekilmemiştir. O anki fotoğrafa poz verirken bu kardeşimiz böyle bir pozu vermeyi de kendince uygun görmüş olabilir. mezarı başında annenin feryadını gösteren babanın gözyaşlarını gösteren fotoğrafları görmek içimi acıtmış olsada, burada acaba kim suçlu diye de insanın kafasında bir soru işareti uyanmıyor dersem yalan olur.
Ben koyu ve hasta Fenerbahçeliydim gençliğimde; o kadar fanatiktim-ki her Fenerbahçe ile ilgili her söylenen muhalif bir söz canımı sıkmasına ve tartışmanın çıkmasına adeta bir kıvılcıma neden olmasına yetiyordu. Zamanla evlendikten sonra çocuklarım olduktan sonrada bu fanatizme devam ettim. Oğlum Beşiktaş’a gönül vermesine rağmen sırf ben üzülürüm veya kızarım düşüncesiyle şuan o da benim gençliğimde yaşadığım fanatizmin aynısını yaşamakta. Çocuğumun olgunluğu beni ona ve Beşiktaşlı olma isteğine karşı saygı duymaya itmesi gerekirken, egomun buna izin vermemesi sonucu bu durumun lehime dönmesi karşısında sessiz kalmıştım
Bunu neden anlattığıma gelirsek; biz anne ve babalar olarak takım tutar gibi siyasi düşüncelerimizi fanatizm boyutuna getiriyoruz; sonra bunları kendi içimizde yaşamamız gerekirken, kalkıp bu düşüncelerimizi çocuklarımızın yanında savunuyoruz ki sanki karşıt görüşlüler bizim ülkeyi yakıp yıkıp giden Yunan askeriymiş gibi kötülüyoruz karşıt görüşleri. Karşımızdaki insanların fikirlerini düşüncelerini beğenmeyebiliriz veya beğenmek zorunda da değiliz! Ama bunu Fanatizm haline getirerek militarizm bir savunuyla savunmamak gerekli; sonuçta çocuklarımız bizim her yaptığımız hareketi, davranışı ve söylemi doğru kabul ederek araştırma gereği duymadan aynısının daha fazlasını sokaklarda ne yazık ki yapıyorlar. Anne baba olarak yapmamız gereken bir fikrimiz varsa bu fikri çocuklarımızın yanında mümkün olduğunca konuşmayalım; onları kendi özgür iradelerine bırakalım. Eğer öyle yaparsak çocuklarımız doğru ve yanlışı ayırt etmelerine olanak vermiş oluruz.
Zorla çocuklarımızı kendimize benzetmeye çalışmamız hiyerarşiyi doğurur, bu da evlatlarımızın ömürleri boyunca çelişkiye sevk eder ve yanlışa sevk eder.
Eren kardeşimi de yazmak istedim çünkü o da bir çocuktu ve teröristler karşısında Topraklarını ve ailesinin haklarını savunmak için hayatını kaybetti. (!) Ruhu şad olsun mekânı cennet olsun. Umarım çocuklarımız teröre ve kim vurduya gitmezler ve bu çocukların vefatı herkese ibretlik olur.
Çocuklarımızın özgürlüğü demek bu ülkenin sağlam fikir üreten kendisine güvenen nesillerin çoğalması demek.
Bunun olması içinde kuşlar gibi uçmayı öğrettikten sonra onları özgür bırakarak hayatlarını yön vermesine yardımcı olmak gerekir. Tıpkı bir fidanın etrafını ne kadar çok sıkıştırdığımızda o fidan ya ağır gelişir ya o fidan hiç gelişmez bodur kalır yada gelişmeden ölmesini seyrederiz. Ama buna neden olanın bizim despot ve aç gözlü olduğumuzu fark etmeyiz.