Her zaman hüzünlü bakardı kadın
O mahmur gözleriyle başına gelecekleri bilircesine atardı bakışını
Sanılırdı ki ,hüzünde onunla beraber yaratıldı
Elleri onu taşırcasına alırdı rengini
Öyle bir yürüyüşün vardı ki kadın
Mutluluğu ararcasına
Kalbine ilmek ilmek dokuduğun kaldırım taşları
Belkide dile gelmek isterdi sitemin karşısında
Kalbin mutsuzluğu öyle sahiplenmişti ki kadın
Onsuz nefes alamazcasına dolardın koynuna
Bırakma kadın bırakma sakın
Ellerini hüznün ellerinden
Belki de sen onun için yaratıldın.
Reklamlar