Kimim ben ?

Çoğumuzun sormaya cesaret edemediği , sorsa dahi cevaplayamadığı uçsuz bir sonsuzluk ….

Kaçımız olduğumuz kişiyiz.

Kaçımız kendimize ait olmayan ruhların bedenlerindeyiz.

Zaman zaman parçalayıp geçmek geliyor içimden tenimi,

Ruhuma doldurup nefesimi.

Saçlarımın ucuna kadar özgür olabilme düşüncesi kemiriyor beynimi.

Oysa ne az şey var besleyen kalbimizi.

Ne az şey var ruhumuza tebessüm olan.

O kadar yoğun ki hayatın karanlığı

Gözlerimiz göremiyor aydınlığı.

Tanıyamıyor içindeki umudu.

Tanıyamıyor kendini .

Şöyle bir bırakabilsek kendimizin ellerinden kendimizi

Az çoğa ,karanlık aydınlığa bırakacak kendini.

Biliyorum , oradasın .

Kalbimdeki süveylanın isleri geçene kadar orada kalacaksın.

Ve bir gün ben benimle,

Kendimle mavinin sonsuzluğuna bırakacağım kendimi.

Kimim ben ?

Bilmiyorum ama orada bir yerde kendimden bir tomurcuk umut yetiştiriyorum.

Kendime söz veriyorum ,

‘ Ruhum seni özgür bırakacağım’