Ortasında kaldığımız bu hengabenin feryadı anbean artmaktayken, satır satır çizilen hayatlar kağıda sığmamakta. Sokaklar bomboş bedenen birbirine çarpan insanlar yok, düşüncelerimizdeki katliamdan başka. Her sokak başında ruh sağlığı, insanlara çelme takmak için beklerken, hayatta kalma çabaları sokak lambasında bir silüetin ortasında daha da aydınlanıyor. Kimimiz düşüncelerinde kendini asmaktayken, kimimiz içimizdeki duyguları öldürmekte. Hangimiz tertemiz bir şekilde telafi ediyoruz düşüncelerimizdeki döktüğümüz kanı.
Yaşam denen bu karmaşada herkes kendi savaşını verirken, herkes verdiği savaşın süresi kadar güçlü. Hangimiz yıkılmadık, hangimiz uçurumun kenarından atlayıp en dipten yeniden doğmadık. Şimdilerde kimi aklındakini kimi umutlarını kaybediyorken, içimizdeki karanlıktaki kendimiz öylece elleri bomboş beklemekle meşgul.
Yaşamın ortasında en sonunda yine ya ıssız sokaklarda kaybettiğimiz kendimizle ya da içimizdeki yalnızlığımızla nam salıyoruz bu evrene. Yaptığımız savaşın ne kaybedeni ne de kazananı olurken, ondandır bu yaşamda ne tam anlamıyla mutlu ne de tam anlamıyla üzgün kalıyoruz… Şimdilerde lügatımızda savaş; sonucunu bilmeyerek yaşadığımız yaşamlar gibidir.
