hiç büyümeyen çocuktur

inanışlarım

elim sendedir düşsel

kanışlarım

elma şekerleridir

çocuksu ellerimde

düşlerim

bir bir

eklenir düşsel yalanlar

yaralaya yaralaya

bir inanış

bir kanış

acılardan yorgun

bir uyku hali

sarar

dört bir yanımı

belki uykudur

ilaç

belki umut’tur

uykuya kaçış

belki acılarında

uykusu gelmiştir

ağrılı sancılı

uyuturum acıları

düşlere yol alırım

uykumun içinde

uykulara dalarak

iç sesim de yol alır

umut der

umut

çetrefilli bir yoldur

sen

bunu unut der

unut

uykularımdan fırlar

acılarımdan önce uyanırım

kulağımdaki sesin yankısı

susmaz

“unut”

bağıra bağıra

dilimde ise pelesenk

“umut”

acılarım

palazlana palazlana

içimin uçurumlarından

yuvarlanır

sen bunu

unut

unut

diye diye

ben

bir uyur

bir uyanır

uçurumlarından

düşerim

Sibel Karagöz