Kim aramaz ki kendini?
Kimimiz akşam karanlığı sokaklarda,
Kimimiz yazdıklarıyla,
Kimimiz minicik bir tebessümde,
Kimimizde kendi gölgesini seyreder gibi, hayatı seyrederek arıyoruz.
Kaybettiklerimizi ve ya elimizdekileri,
Arıyoruz bir yerlerde bir şeyler.
Belki kendimizden yüreğimizden bir parça.
Yarım kaldığımız hikayelerden birer kesit.
Şiirlerimize son dörtlük.
Aradığımız aramakta olduklarımız,
Kendimize varamadıklarımız,
Sevgi kadar sevda kadar sokaklarımız,
Acıyan kanayan yaralarımız,
Arayıpta bulamadıklarımız,
Gecikip yetişemediklerimiz…
Yollardayız.
Arıyoruz.
Gidip geldiklerimiz,
Gelip gidemediklerimiz,
Arayıpta bulamadıklarımız,
Yazıp silemediklerimiz,
Sahne de durup yaşayamadıklarımız,
Viraneyiz göremediklerimiz,
Yazıpta sevemediklerimiz,
Hoşça kallarımız,
Vedalarımız…
Nerelerdeyiz?
Nerelere gidiyoruz?
Ahlarımız,
Damardan ince çizgilerimiz,
Yaşamdan kalan karanlığımız,
Aydınlığımız,
Hepsine herkese eyvallah ettiklerimiz…
Burdayım.
Buradayım.
Kendimdeyim.
Sevdadayım.
Anıların kapılarındayım.
Umutların içindeyim.
Umutsuzların yanındayım.
Mazlumlara yoldaşım.
Masumlara ümitvarım.
Buralardayım.
Kim aramaz ki kendini;
Bulmakla sonuçlanırsa?
Kim rastlamaz ki kendine;
Konu Hakk olursa?
Ümitvar olmak gezmekse, okumaksa;
Kim bilmez ki kendini?
Fethedilecek çok kale varsa;
Kim fatih olmaz ki kendine?
Cihan gam yüküne bulanmışsa;
Kim Osman olmaz ki ceddine?
Burç burç evlere kara haber dolmuşsa;
Kim maniak gibi fedai olmaz ki sırr-ı cihana?
Tohumlar dökülmüşse yere;
Kim sevgi ekmez ki cihana bir zerre?
Konu sevda olursa;
Kim bilmez ki Yunus’u?
Mevlana’yı kim duymaz ki ?
Anadolu dan kim bilmez ki leyla mecnunu?
Serhadlerde kim şehit, gazi olmaz ki?
Kim aramaz ki kendini;
Şanlı tarihinde,
Seferlerde, zaferlerde,
Büyük şehadette…
Fatmanur Nartekin C☆
