Sordunuz mu delilere?
Nedir sizin derdiniz diye?
Acının saf halidir. Başta saf ve şekilsizdir. Zamanla katılaşır katılaşır şekil alır. Döner mi insana? Döner Shakespeare, Tolstoy’a. Ağırlar birbirini Aziz’ler Nazım’lar. Aslında hepsi birer saf acıdır. Öyle ya kim yanar da yazar memleketini, memleketine içi acıdığını. Kim dile getirir ki zehri, ölümü. Kim kaybetti huzuru da acı çeken deli bir yürek bulsun sözünü. Neydi o der, ne zamandı der; bir yaprak kımıldadı düştü toprağa. Bir toprak kımıldadı düştü suya. Su yağdı tepemizden. Bazen ferah, bazen hezeyan. Bir gün yine bizden gitti de yeni bir söz söylendi mi? Ya yeni bir adım atıldı mı çorak, susuz gönüllere?
Biri perde, biri toprak arkası oldu da yeni bir filiz bitti mi?
Gün ağardı, gün ayıldı; gün yine bitti bir bilge söz söylemeden.