Yaşam akıp gidiyor… Birazını yaşıyoruz, birazını seyrediyoruz, birazına yetişmeye çalışıyoruz birazınaysa gözlerimizi yumuyoruz yaşanmamış saymak için.
Akıp gidiyor yaşam… Birazını hatırlayacağımız, birazını unutacağımız, birazını özleyeceğimiz, birazından nefret edeceğimiz anların birikimiyle akıp gidiyor…
Gidiyor yaşamımız, bir akıntı gibi hayatın tüm duygularına, tüm gizlerine sızarak, deneyimleyerek, bazen bunların farkında olduğumuz, bazen akışta kaybolup neler olduğunu anlamadan geçip gidiyor.
Neydi ki yaşamak ?
Kimine göre bir çırpıda son verilecek kadar anlamsız, kimine göre bir saniyesi bile paha biçilemez derecede önem arz eden, bir başlangıcı ve bir sonu olan bir zaman silsilesi…
Kimine göre ‘yaşıyoruz işte’ denecek kadar önemsizken, kimine göre her ânı hesaplı bir zaman akışı…
Bir akışın içinde sızıyoruz yaşamın ince derinliklerine…
Tattığımız her duygu, yaşadığımız her an hayatımızı şekillendirme yolunda bize bir değer katarak kişiliğimizi bulunduğumuz noktadan daha ileri bir seviyeye ilerletiyor. Güzelliklerimizle-çirkinliklerimizle, sevabımızla-günahımızla bizi biz yapan her bir özelliğimizle yaşamımıza kendi çapımızda bir değer katıyoruz. Bu değerdir aslında bizim düşünce yapımızı oluşturup yaşam şeklimizi belirleyen. Yaşamımızı şekillendirmek, ona yön vermek, onu katlanılır kılmak biraz da insanın kendi çabasına bağlı olarak şekilleniyor. Cesaret edip adım atmaya korkmadığımız sürece hayat bize tekrarı olan günlerden ziyade, bir değişim sürekliliği olan bir akış sunmaya hazır. Yeter ki isteyip ilk adımı atabilelim.
