Eğer vazgeçmeyi aklen değil kalben yapabilseydik o zaman ardımızda bırakacak hiçbir şeyimiz kalmazdı. Fakat biz severiz yas tutmayı… İlle de melankoli, ille de acı isteriz. Bir gözümüz arkamızda yol almaya çalışıyoruz. Oysa ilerlesek tüm uzuvlarımızla, kalbimizi tazelesek, ufkumuzu yeniliklere açsak… Unutmak denen nimetten faydalansak, eşelemeşek geçmişi, sürüklemesek anıları peşimize, tüm yüklerimizden sıyrılsak, vazgeçmenin doruklarına varmaz mıyız sizce de?
Reklamlar
