günler bardaktan boşanırcasına

akıyor çıplak ayaklarımın arasından,

bir özlemi ıslatıyor,

ıslandıkça semiriyor

ciğerimde yapraklanıyor

kara damarlarımda,

tomurcuklar atıyor,

saplanıyor uykulu bir sabahın koynuna,ister istemez

sabah uyanıyor

bir günü daha ayaklar altına

soğuk, kirli çamaşırlar gibi

boylu boyunca seriyor

ayaklarım üşümüş

ciğerim solmuş

tomurcuklar karada, derede

çoğrafyasız ürüyor

saplantılar,

kadını, erkeği, çocuğu,

camdaki güzeli

ele geçiriyor,

sesi kısılmış bir esintiyle,

o saatten sonrası

gece karası,

özlemi boş dağlar gibi

kurumuş topraklar gibi

çiğner, çiğner

baloncukları patlatır

üşür, gündüz gece

sadece ayakların çıplağı değil,

göz pınarlarının aktığı,

elmaların çırılçıplak soyunduğu ,

çocuk yanakları,

saplana, saplana

üşür, üşürüm, üşürüz…

Sibel Karagöz