günler bardaktan boşanırcasına
akıyor çıplak ayaklarımın arasından,
bir özlemi ıslatıyor,
ıslandıkça semiriyor
ciğerimde yapraklanıyor
kara damarlarımda,
tomurcuklar atıyor,
saplanıyor uykulu bir sabahın koynuna,ister istemez
sabah uyanıyor
bir günü daha ayaklar altına
soğuk, kirli çamaşırlar gibi
boylu boyunca seriyor
ayaklarım üşümüş
ciğerim solmuş
tomurcuklar karada, derede
çoğrafyasız ürüyor
saplantılar,
kadını, erkeği, çocuğu,
camdaki güzeli
ele geçiriyor,
sesi kısılmış bir esintiyle,
o saatten sonrası
gece karası,
özlemi boş dağlar gibi
kurumuş topraklar gibi
çiğner, çiğner
baloncukları patlatır
üşür, gündüz gece
sadece ayakların çıplağı değil,
göz pınarlarının aktığı,
elmaların çırılçıplak soyunduğu ,
çocuk yanakları,
saplana, saplana
üşür, üşürüm, üşürüz…
Sibel Karagöz