Seversin sen karanlığı ve yanlızlığı, karanlıkla konuşursun en çok bilirim… Bilirim beklemeyi, payıma düşenle yetinmeyi ya belki biraz yorgunum. Sesleri kaldıramıyor ruhum artık, sanma ki hasar gördü zihnim ya da kalbim aksine geri döndü. Sen biraz susarsın belki,belki önemli şeyler vardır yeryüzünde;aşktan mühim. Sokaklarım kırıntı ile dolu aslında, sevgiden kalan bir de özlemden. Kabul ettim hepsini biliyorum sende ettin, böylesi daha masum. Bir kez korksam kabuslarla doldu ömrüm, böyle böyle korkuyu da tanımayı öğrendim. Yüzüme çarpan her acının karşısında bir duvar oldu gözlerim, yaşlarıyla temeli ıslattı ve öylece söndüm. Deli dolu kahkahalar atamıyorum, öyle bir yanlızlık ki bilemezsin gülmelerimden korkar oldum. Sevmeyi sevdim ben en çok. Olmadan da yanmayı, görmeden özlemeyi, durmadan yürümeyi sevdim. Karmakarışık olmuş yüreğimin ucundan da tutmak zor, bir kahve kokusuna emanet düşlerim.