Kirpiğimden süzülen yağmurlar var

Öyle ki sel yeri yüreğim.

Boğazıma kitlenmiş gemilerim var

Rotası hüznüm.

Bir yol alabilsem hayat denen şu hangeme de

Biliyorum açık hep denizim .

Bir gidebilsem biliyorum

Önüm hep bahar.

Bana engel , benden sebep , nedenlerim var

Omzuma yoldaş diye aldığım hayal kırıklıklarım var

Kapıda benim , anahtarda ,

Hırsız da benim , ev sahibi de.

Peki ben bu kadar bendeysem içimdeki yabancı kim .

Bunca varlık arasında bunca bilinmişliklerin ardındaki hiçlik ne ?

Karadan yürütüp deryaya bıraktığım gemilerin korsanıyım .

Akmasın diye kirpiklerimi gardiyan kıldığım gözyaşlarını akıtan benim . Kendini bulmak isteyip kendinden kaçan

Korkarak yaşayarak benim .

Kendi hayatımın katlini gerçekleştiren de

Mezarına çiçekler ekende benim .

Varlık ve yokluk arasında

Arafım ben .

Ben aslında hiçim

Aslında her şeyim.

Ben …