Kirpiğimden süzülen yağmurlar var
Öyle ki sel yeri yüreğim.
Boğazıma kitlenmiş gemilerim var
Rotası hüznüm.
Bir yol alabilsem hayat denen şu hangeme de
Biliyorum açık hep denizim .
Bir gidebilsem biliyorum
Önüm hep bahar.
Bana engel , benden sebep , nedenlerim var
Omzuma yoldaş diye aldığım hayal kırıklıklarım var
Kapıda benim , anahtarda ,
Hırsız da benim , ev sahibi de.
Peki ben bu kadar bendeysem içimdeki yabancı kim .
Bunca varlık arasında bunca bilinmişliklerin ardındaki hiçlik ne ?
Karadan yürütüp deryaya bıraktığım gemilerin korsanıyım .
Akmasın diye kirpiklerimi gardiyan kıldığım gözyaşlarını akıtan benim .
Kendini bulmak isteyip kendinden kaçan
Korkarak yaşayan benim .
Kendi hayatımın katlini gerçekleştiren de
Mezarına çiçekler ekende benim .
Varlık ve yokluk arasında
Arafım ben .
Ben aslında hiçim
Aslında her şeyim.
Ben …