zaman diyorlar zaman,

her yaraya,sürülen em,

zaman zaman, düşünüyorum

zaman’ mıydı geçen

yaralara bant olan,

yüreğe su serpen,

ya da

unuttum dedirten ,

insan unutur mu ki

acı unutulur mu

acıya acıya uyuttum belki

gecelere sardım

gündüzlere astım

uyuttum belki uyudum

uykunun uykusuna,

düş’ün saklı bahçesine

uyanmayasıcıya,

belki uyur, gezer

belki gezer, uyur

dil sorar , başka bir dile

zamanla unuttun mu ?

uyuttum, belkide zamanı

durdurdum anı

ben geçtim içinden defalarca

belki içim geçti için içinden

belki de bir kaos

zaman mı geçer

yoksa

zaman durur da

insan, insanlar mı adımlar

yokuşları, çamuru batağı

düş’e düş’e

kanaya kanaya

düşten uykuya

uykudan düş’e

uyur, uyanık

zaman durur biz geçeriz içinden

bir yoldu yürüdük

bir acı suydu içtik

yaraları uyuta uyuta

insan geçer düşlerinden,

kendinden

sen zaman dersin

başkası unuttu

değil, değil

sadece dil sustu

yürek kan kaybediyor

Sibel Karagöz