iki harfin elinden tutsam

kağıda sen damlardın

mürekkep balığı olur

anılar denizinde

öyle kimsesiz yalın

parıl parıldayarak süzülürdün

ben boş bomboş sayfalarda

öyle saatlerce izlerdim

sen anlatırdın deniz köpürürdü

dalgalar altında boğul boğul

can vermezdim

öyle kıpırdamadan

acıkmadan ,boğazım kurumadan

izlerdim

sen anlatır anlatır arada

öldüm mü

kaldım mi diye

deniz suyu atardın

bir avuç mavi

ben o maviden hayata tutunur da

sigaraya el verirdim

gözlerinin içindeki deryayı kaçırmadan

sanki sen kapalı gişe oynayan film

ben para babası salon kapatan

kapitalist

oysa hepi topu

bir kalem

bir boş sayfa

harflerinin kölesi yeni yetme

anılarının kambur hamalı

zamanı etinden bıçak gibi

kesip atan kasap

oysa bir hiç

ne bir kabı dolduran

ne bir kalıba sığan

bir çift mavi de can bulan

hepi topu bir hiç

Sibel Karagöz