beklerken emek’ledim

sana gelen yolları ipin ucuna

özlemini gamlı bülbüle

öfkelerini kargaların gagalarına

kahkahalarını yediveren güllere

verdim ,verdikçe,soludukça

şakıdılar

kimi aşka

kimi öfkeye

kimi hasrete

ben her şakıyışı sardım

yumak yumak

renk renk

çileydi yolun

sardıkça

çektikçe uzaklaştın

aramızda ki yollar uzandı

boylu boyunca

yollar uzadıkça ayaklarım kısaldı

emek’lediğim yollar

büyüdü büyüdü

ben yine kaldım

bir gamlı bülbülün sesinde

bir karganın gagasında

bir yediveren gülün taçında

ben emek emek

yolunun toprağında

öldüm

bir ipin ucunda

asılmadan

öldüm

Sibel Karagöz