beklerken emek’ledim
sana gelen yolları ipin ucuna
özlemini gamlı bülbüle
öfkelerini kargaların gagalarına
kahkahalarını yediveren güllere
verdim ,verdikçe,soludukça
şakıdılar
kimi aşka
kimi öfkeye
kimi hasrete
ben her şakıyışı sardım
yumak yumak
renk renk
çileydi yolun
sardıkça
çektikçe uzaklaştın
aramızda ki yollar uzandı
boylu boyunca
yollar uzadıkça ayaklarım kısaldı
emek’lediğim yollar
büyüdü büyüdü
ben yine kaldım
bir gamlı bülbülün sesinde
bir karganın gagasında
bir yediveren gülün taçında
ben emek emek
yolunun toprağında
öldüm
bir ipin ucunda
asılmadan
öldüm
Sibel Karagöz
