Yazıyorum…
Tükenmez denen kalem tükeniyor.
İşin tuhafı bu ya.
Kendimi yazarken değil.
Seni yazarken.
O kadar çok anlatmışım ki.
Mavi kalem, tükendi.
Baktım cümlelerim bitmemiş.
Bu sefer de!
Aldım kara kalemi.
Olmazsa olmazım demli çayım.
Bir değil iki bardak…
Kedi her zamanki yerinde.
Dışarıda yağan yağmur,
Ve,
İçime bir hüzün çöktü.
Kalemi tutan benim.
Yazan ben.
Yazdıran sen.
Sonra ne mi oldu?
Kalemin ucu kırıldı.
(Düşününce hayat gibi,
Yaşıyorsun,
Tükeniyorsun,
Kırılıyorsun.
Ömür bitiyor…)
Kalem yenilendi açtıkça.
Bir anda kâğıda koyu yazdığım yazılar.
İncecik oldu.
Maviyle yazdığım sen,
Siyaha bürünen ben…
O günden sonra
Seni hep “mavi” yazdım tükenmeyen kalemle,
Kendime de bir silgi aldım.
Belki lâzım olur diye…
Reklamlar
