Severim gecenin bağıran sessizliğini. Seni sana bırakır bu gürültülü sessizliğin içinde. Sabahın gürültü yalnızlığı yok olur gecede. Sonbaharın ortasında güneşin haykırışı kaybolur. Ağaçlardan düşen yaprakların hüznü yok olur. İnleyen ışık kaybolur gecenin en sesli sessizliğinde. Kalırsın sonbahar gecelerinde ki huzurla başbaşa. Sen onu dinlersin o seni. Kimse anlamaz onun seni anladığı gibi. İçindeki her hüznün rengini alıp hemen kendi rengine katar. Ne hüznünü yakar ne de hüznüne hüzün katar. Öylece dinler seni. Düşen yaprakları arasına usulca bırakır yalnızlığını. Bak yalnız değilsin der gibi rüzgarı çarpıp kaçar suratıma. Seni kahkahalara boğmaz belki, ama yüzündeki tebessümün sebebi olan bir Sonbahar bırakır ardında..
SEMA ALTINAY
Reklamlar
Kalemine, yüreğine sağlık. Çok güzel tamamlamış bu yazıyı. Teşekkür ederim.
Gecenin sessizliğinde,haykıran bir matem gizliyken,karanlık bu kadar sessizleştiriyor yüreğimi.Şimdi yüreğimdeki çığlığı anlatıyor bu rüzgarlar, şimdi derinlerden esiyor fırtına ve ben kayboluyorum bu dehlizde…işte,işte tamda bu saatlerde kayboluyorum kendimde…