Yüzleşmekten kaçtığım kocaman bir yaram var içimde. Ne cesaretim var ne gücüm. Düşündükçe boğuluyorum, dokunmaya çalıştıkça canım yanıyor. Ne kadar sabredebilirim bilemesemde hiçbir zaman iyileşmeyeceğinden emin olduğum bir yara bu. İnsan aklını kaçıracak gibi olur bazen. Hayali bile dehşet korkuturken gerçeğiyle nasıl yüzleşebilirim ki? Sanki uzunca bir rüyanın içinde debeleniyorum. Gerçekliğinden o kadar uzak duruyorum ki sanırım bu yüzden bu kadar acıtıyor. Nasıl kabullenebilirim sensizliği? Oturup düşününce kayda değer pek anımızın olmadığını fark etsemde varlığın hep doldurmuş kadrajları. Şimdi nasıl olmazsın bundan sonraki fotoğraflarda? Varlığının verdiği güçle gelmişim dimdik bir şekilde bu yaşıma. Gölgen yetmiş korkularla yüzleşmeme. Senin için çalışmışım, senin için çabalamışım hep. Duyduğun gururu hiç duyamasam da hissetmişim. Yüzünü güldürebilmek için didinmişim. Şimdi ne için kim için? Yaşım büyüdü ama küçüğüm hala. Beni gördüğüne izlediğine inanmakta zorlanıyorum. Masal gibi. Orda mısın baba? Beni görüyor musun? Duyuyor musun? Seni çok özlüyorum baba.