Geçenlerde sosyal medyada bir paylaşım görmüştüm : ” 12 günlük annelik tecrübeme dayanarak söylüyorum imkanı olan varsa baba olsun. Analık çok zor.” Bu paylaşım beni oldukça güldürmüştü. Çünkü evet ben de daha üç beş günlük anneydim ve o zorluğu tatmıştım. Hem de fazlasıyla. Gece uykusunu aralıksız uyumak, sabah kahvaltısını kesintisiz yapmak, istediğin yere ha deyince gitmek vs vs birçok şey artık eskide kalmıştı. Bırakın bunları en basit ihtiyaçlarınızı bile jet hızı ile yapmak zorundasınız artık. Bunları saymakla bitiremem. Evet hepsi doğru, hepsi gerçek. Ama başka bir gerçek daha var ki insan yavrusunun kokusunu içine çekince şu yukarda saydığım, sayamadığım ne varsa anlamsızlaşıyor. Evlat, bambaşka bir diyarmış meğer. Bir bakışı bir tutam kokusu bile insana her şeyi unutturan cinsten. Zaten böyle olmasa bence bu kadar zor bir görevin altından kalkılamaz diye düşünüyorum.
Son günlerde hepimizi derinden üzen birkaç acı olay yaşandı. Minicik bir bebeğe kalkan elleri gördü koca Türkiye ve içimiz dağlandı hepimizin. İnsanın aklı almıyor. Nasıl bir şuursuzluktur ki körpecik daha melek olan bir yavruya el kalkabilsin. Haberi gördükten sonra kalbim sıkıştı, nefes alamadım. Kaç gün kendime gelemedim. Ben daha görmeye dayanamadım o yavru o acıya nasıl dayandı kim bilir. İşte belki bu yüzden diyorum ki (ağır olacak ama) Allah her isteyene anne baba olmayı nasip etmesin ! Hiçbir yavruya da böyle anne baba vermesin.
Ve son söz bu noktada kendime duam o ki Allah hayırlı anne olabilmeyi nasip etsin bana. Evladıma en iyi rehber olabilmeyi her zaman yanında olabilmeyi nasip etsin.
