kulakları sağır eden
aşk çarşafı yırtılır
caaaarttt diye bir ses
bu ses kağıt kesiği gibidir
yırtar kalbi
içindeki aldanışları
tutar tutar da
avuçlarıma döker
işte anılar
işte körlüğün beyaz yalanları
ağzı kulaklarında inanışlar
fısır fısır konuşurlar
kulağımın dibinde
yüreğimin köşesinde
düşerim merdivensiz
boşlukların susuz kuyusuna
yüzüm düşer
asar kendini
eski bir resim gibi
duvarsız geçmişime
yağmaya başlar
yağan yağmur mu
kirpiklerimin ihaneti mi
asılır urgan
düşer yaş
ıslanırım
çalışmayan kalbimle
ermeyen aklımla
bir ninni
bir masal
duymak isterim
belki beyaz bir yalana
bulanmış
“seni seviyorum ”
kalp işte
yalanla gerçeği
çözemez..
aşksız çalışmaz
ve ben seni her
özlediğimde
göğü öperim
alnından akan
yarım yağmur
tanesinden…
Sibel Karagöz
