beni bu yorgunluğumla kabul edecek son bankı
belediye karantinaya aldı düşün öyle şanssızım
evde kalmışlığımın her anlamıyla sinmişken içime
kaç ağaç birleşse orman sayılır
ne kadar büyüyünce geçer
kaç kişiye kadar yalnız sayılırız
sorularına makul cevaplar versin diye
hiçbir bülteni kaçırmadım
soğuk mermelere uzanan insanlar adına
ve bir şeyin kendiyle olan kavgası için
akşamüstlerine inandım bir dönem kabul.
dışımdan dua edip içimden türkü söylediğim
zamanların
benden bir şey olmasın diye el açan akrabaların
gölgesinde ağır ve ağrılı yaşamaya çalışırken
koparttım kendimi gövdesinden hayatın
bu insanı insandan uzaklaştırma cezasını
yerli yersiz tutuşmuş ellerin sevgisizliğine
yordum da söyleyemedim kendime
yordum ama çok sustum Allah var
biliyordum, çok yorulmuştum
zindanında özgürleştiğimiz
dünya kadar!