Bazen çok ümitsiz oluyorum.Bazense ümitle dolup taşıyorum...An geliyor rutinlerimle normalleşiyorum, an geliyor güncel acılarla yeni sancılar çekiyorum.Ne, ümitle mutlu olmayı bırakabiliyorum,ne de “sona mı? yaklaştık” sorularından kendimi alıkoyabiliyorum...Araf çizgisinde düşecek gibi oluyorum fakat tökezlemeden yürüyorum.Hayat böyle bir şey sanırım....

‘Ve yaşayan herkesi aynı son bekler.’ “ÖLÜM” Hangi vakitte, hangi durumda kapımızı çalarsa çalsın muhatabı sevdiklerimizse daima ‘erken’ çığlığı atar sinelerimiz. Kabullenmekle inanması güç bir araf çizgisinde buluruz kendimizi. İsyan edenlerin gözünde uçurum olurken bu çizgi, sabırla gerçeği özümseyenler için yeni bir...