Yazar: Sibel Karagöz

bir kadın giderse saksıda öksüzlük büyür mutfak sesleri sesin sessizliğini giyer mor çiçekli sapı kırık fincan rafta küser perdeler cama ,camdaki yüze yüz çevirir bir

haber kargaların dilinden düşmüş kara kara mektuplar karalanmış bedensizdi can,üflemeden uçmuş can damarım gözlerini devirmiş yaşamak yaşamak, kuşlara kalmış valizden bir yolcum vardı elimde kapılar

dili lal ,yüreği kör bir ayrılık şarkısı son nakaratı son sözü bir veda busesi mevsimlerin hazan yapraklarında son bahar cama düşen her damlandan denizlerim taştı

kuşlar bayım kuşlar konuşur ,anlatır seni rüzgarın iniltisinde inler çığlıklarım dinliyorum balık iskelesinde sesini kuşlar bayım kuşlar bir anlatıp bir dinliyor kuşlar bayım kuşlar mavi

hangi harfe el versem yaralar cumhuriyet iki harf birleşse işte sen ihtilal isyan sözü cümlesi ırmağın keskin kılıçları işte sen tanrıların tanrısı yel ,gök tanrı

duydum ki “o” yar; yar’ımım demiş yarım bana !!! yarıda kaldım demiş yamalı bohça gibi oysa günü ,odasında yansıyan gölgemde tavanının zembereğinde bitiren yarim pencerenin