Bir sonraki satırdan kimi zaman benim bile haberim olmuyor.
Hüzünse ağlayana kadar, mutluluksa kahkaha atana kadar kalemi elimden bırakmıyorum…
Yazmak için yazmak değil yazdıklarımı paylaşınca -bazen- güzel yüreklerde kendini bulması beni o kadar mutlu ediyor ki, yazmayı bırakmak istediğim zamanlarda bile, yazmayı bırakmak mümkün olmuyor.
Belki anlamıyorum, belki yazmak için yeterince cesaretim yok. O yüzden okuyan kimselerde hayat buluyor ve bilinmezlikten kurtuluyordur bir sonraki satırlar…
İçinde kendini bulan ve benim “Yetişemeyeceğim Dakikalara”ma armağan ediyorum bütün yazdıklarımı.
Kim nasıl hatırlar bilemem ama aklıma ilk gelen şiirle hatirlayacağım düşünüyorum…
15.11.2015
HASAN AKBAL
Reklamlar