Her birimiz şu koca evrende birer zerre idik. Zerrelerden tanelere tanelerden ete kemiğe, kana karışıp insana büründük.
Dünyaya gelen her bir canlı kendi zatında değerli Rab’binin muhatabı olabildiği kadar kul. Beni kul olarak huzurunda görmek isteyen Rab’bimin huzurunda, huzuru bulunabildiğim kadar değerliyim. Öyleyse kendi değerimi kendim belirlemeliyim. Varılacak yer O’nun kapısı olmalı. Yolumuzu niyetimizi O’nun istikametine kurmalıyız.
İnsanız beşeriz yanılma paylarımızla örselenerek yaş alıyoruz. Akıl baliğ olup Rabbin muhatabı olduğumuz an’dan itibaren her birimiz sınırsız hata yapma kredisi ile donanımlıyız. Bunu fırsata çevirip yaptığımız hatalarla kendi itirafımızı tövbeyle taclandırıp tekrar tekrar yapılandırmaya çevirmek insan olduğumuzun en büyük delili ve yine en büyük derdi olmalı. Bilmek farkına varmak ilaçtır. Hastalıklar ilaçla tedavi edilir. Kulun hastalığının dermanı tövbe ile tedavi olmak. Cehalet hastalıktır. İlim ile şifa dilenmek hastalığın vücuda sirayetinin önüne geçmeye niyet etmektedir.
Kendi insanı ilişkilerimize baktığım da yeni birini tanırken ilmek ilmek kurduğumuz ilişkileri yine kendi elimizle dilimizle baltalamaktan geri durmuyoruz. Karşımızdaki insanın kalbimizin sarayına koyup yine tahttan indirmek bir yanlışına bakıyor. Bize sınırsız hata kredisi açan Rabbimiz kadar cömert olamıyor, Birbirimizin kusurunun derdine düşüyor haklı bahanelere sarılıyoruz. Kendini kapatmış yetiştirememiş insanlarla ilişki kurmamak görüşmemek konusunda hepimiz hür iradeye sahibiz. Bize yararı dokunmayan insanın zararına karşı tedbir mesafedir. Bizim derdimiz bizden beklentisi olan Rabbin kulu olma yolunda istikrarlı olmaktır. Bin kere yansakta yanılsakta tövbe kapısı dünyadayken hepimiz için ardına kadar açık. Sözün özü “Sen ümidini kestiğin şeyden hürsün. Kendisinden beklentin olan şeyin de kulusun.”