Pamuk ipliğine bağlı hayatlarımız,
Hislerimiz,
Aşklarımız,
Duygularımız..
Çok çabuk kırıyor kırılıyoruz,
Yarım yamalak sevinçlerimiz,
Gözyaşlarımız ne günler gecelerce…
Umut denen ipin ucu bucağı nerede?
Sıkı sıkıya tutunsam ellerine…
Bir fısıltın yeter yüreğime değmeye…
Sorsan herkes yaralı derinlerinde,
Sahi saramaz mıyız, çok istesekte?
Peşin sıra hayallerim dizili,
Tesbih tanesiyim,İlmek ilmek boynunda.
‘Sevdiğin Kadar Sevilirsin ‘ diyor Hayat!
Dengesi şaşmış terazinin,
Eksilen insanlar kefenin öbür ucunda.
Ağır basıyor sol yanımızda…
Bir yanım umut kırıntıları,
Diğer yanım sürgün yemiş tebessümler…
Ismarlama yarınlarla doldurur insanoğlu heybesini…
Evvela
Tanıdık yüzler karşılar ayrılık merasimini,
Nasırlı hüzünler sıvazlar eşiğini,
Bilindik bahaneler bağlar elini eteğini,
Ne bir adım ileri
Ne bir adım geri…