Puslu bir gece vaktiydi.
Kalbinden vuruldu Maraş’ım.
Kan kustu ciğerim.
Aktı kanlı gözyaşım.
Yıkıldı dört bir yanım.
Oy yüreği yaralı şehrim.
Öksüz mü kaldın buralarda?
İçin için ağlarken Antep’im.
Yandı bağrım sönmez ataşım.
Sızlıyor yürek sızım.
Oy beni yaralı beni.
Feryat ediyor Urfa’m.
Lal oldu dilim, çıkmaz avazım.
Gözyaşlarına boğuldu peygamberler şehrim.
Haber gelmiyor Hatay’dan.
Kırıldı kolum, kanadım.
Tükendi bitti nefesim.
Yerle bir oldu emeklerim.
Tutmaz oldu dizlerim.
Oy bî çare şehrim!
Harabeye döndü Adıyaman’ım.
Görülmedi yıkık dökük sokaklarım.
Boynu bükük kaldı evlatlarım.
Enkaz altında kaldı yarınlarım.
Ölüm kokuyor her köşe başım.
Ah acı/yaman!
Bî çare yetim şehrim.
Virane oldu Besni’m.
Arşı deldi çığlıklarım.
Kırıldı kökten dallarım.
Üşüyor yüreğim.
Kimsesiz kaldı hayallerim.
Oy beni yaralı beni!
Yaralandı osmaniye’m.
Kimse bilmez halini.
Haykırışların yakarken sinemi.
Sarsıldı Adana’m.
Hüzünü sardı dört bir yanı.
Bir yanımda Malatya’m.
Bir yanımda Diyarbakır’ım.
Bir yanımda Elazığ’ım.
Bir yanımda Kilis’im.
Sustu kalemim öksüzlüğüne.
Unutuldu canlarım göçükte.
Öldürdüler umudumuzu.
Kader dediler tek kelime ile.
Oy bî çare yetim memleketim!
Bünyamin BOZKURT