Bazen çok ümitsiz oluyorum.
Bazense ümitle dolup taşıyorum…
An geliyor rutinlerimle normalleşiyorum, an geliyor güncel acılarla yeni sancılar çekiyorum.
Ne, ümitle mutlu olmayı bırakabiliyorum,
ne de “sona mı? yaklaştık” sorularından kendimi alıkoyabiliyorum…
Araf çizgisinde düşecek gibi oluyorum fakat tökezlemeden yürüyorum.
Hayat böyle bir şey sanırım. Bedenin yaşadığı sürece ruhun olup bitene ayak uydurmak zorunda, ya da alışmak…
Rabbim ülkemin her yerinde ve herkese bahar sevincini de, Ramazan ayı sevincini de yaşamayı nasip eylesin inşallah.
✒️_Nurşen Yayla_
Reklamlar