ÖDÜM KOPUYOR
Candan ziyade camdanmış gönül teknem,
Bir bîvefânın elinde -tutamaz da- düşersem,
Sudan sebeplerle kitresi kırılır diye ödüm kopuyor.
Yumuşacık suyunda canlanıp da
Yalan dünyanın rengine aldanıp da
Mevsimsiz bir baharda açar diye ödüm kopuyor.
Vahdeti çizdiğin Elif’in, tek yapraklı lâlenin,
Hüznünle suladığın nâlân menevşenin,
Çam râyihâlı gülün rengi solar diye ödüm kopuyor.
Bülbül yuvası derken çarkıfelek çıktı.
Kardelen dilerken hercai çıktı.
Sümbül suda nergise döner diye ödüm kopuyor.
Meğer, ne zormuş suya yazı yazmak,
Beyhûde bir ömrü takvimden saymak,
Tırnaklarımla tutunmadan giderim diye ödüm kopuyor.
Sanatın içinde sanat varken,
Hayatın içinde hayat varken,
Bir kaşık suda boğulurum diye ödüm kopuyor.
Sonsuz semânın, ebr-i nîsânın, Su’yun sahibi; Ey Musavvir!
Tüm sanatlar seni anar, seni yazar; senin taklîdin, senin tasvîrindir.
Lütf u inayetini unutup kerâmeti kendimden bilirim diye ödüm kopuyor.
Hamiyet Su Kopartan ✍
10.02.2022
06.36