Metrodan inip merdivenlere yöneliyordum. Yürüyen merdiven arızalı olduğu için normalde yüzüne bakılmayacak merdivenlere talep fazlaydı. Herkes farklı tepkilerle yürüyen merdiven arızasını karşılıyordu. Üfleyen püfleyen de vardı, ya zaten sağlıklı yaşam için basamak çıkmak çok yararlı iyi oluyor diyen de vardı. Sen hangi taraftasın diye soracak olursanız: İşte bu zor bir soru. Moduma göre değişir cevabım. Bazen bende çok yararlı diyenler kadar atletik olabiliyorum. Elbette ki yürüyen merdiven sağlamken bir koyun sürüsü misali çıkışa yönelen herkes onu tercih eder. Bazen gene de merdivenleri tercih eden azınlık gruplar karşımıza çıkar. Onların ruh dünyasını tam olarak bilemem. Ama farklı, ayrıksı olmanın verdiği ilginç bir gururu yaşıyor olmalılar. Gündelik yaşamda insanın kendine küçük sürprizleri diyebiliriz. Onları (bahsi geçen azınlığı) gözlemleyen yürüyen merdiven sakinlerinin farklı farklı tepkileri oluyor. “Şov yapıyor işte mis gibi aynısının yürüyeni var”, diyen de var.”Aslında biliyor musunuz en iyisi bende öyle yapmak istiyorum ama olmuyor” diyen de var.
Merdiven vasıtasıyla dış dünyaya geçiş var birde. Uzun süre yeraltı dünyasında takıldıktan sonra tenimizin gün ışığıyla buluşması, işte o tarihi bir an. Yürüyen merdivenlerdeyken düşünecek çok vakit olmuyor elbette. Ne kadar yavaş gitsede belli bir ritmi var sonuçta ve düşünce daha hazırlanma aşamasındayken yeraltı dünyası ile bağımız koparılıyor. Ya da kopuyor desek daha doğru. Sonuçta o durakta inmeyi biz tercih ediyoruz. Tercih etmesekte bir sonu var elbette. İyi, kötü, anlamlı her şey gibi. Hapishaneden yeni çıkan bir mahkum gibi hissederim ne zaman bir metrodan çıksam. Sudan çıkmış balık gibi olurum. Dış dünyadaki değişim ve gelişmelerden uzak kalmış bir yabancı…Oysa ki sadece 10-15 dakikalık bir kopukluk. Demek ki uzun süreli bir tutsaklık cidden yıkıcı etkilere sahip.
*Lux et veritas: Işık ve hakikat anlamına gelen bu cümle yürüyen merdiven yolculuğunun sonunda ulaşılacak çıkışa bir ithaftır.
