İnancımı kaybettim.
Bu da yetmezmiş gibi yalnızlığa itildim.
Tek suçlu ben değilim yaratılan düşüncesizlerdir.
Kolumu kanatımı etkisiz hale getirdiler,gözlerimi zifiri karanlığa bürüdüler,
kulaklarımı anlamsız ve kirli sözlerle duyamaz ettiler, ağzıma ölü toprağı serptiler,tek suçlu ben değilim yaratılan düşüncesizlerdir.
Düşüncelerimi saç yumağına döndürdüler,
rüyalarımı kabus’a doğru
yol açtılar, sabahımı geceye arkadaş ettiler,
gecemi ise uzun yıllara bıraktılar,
tek suçlu ben değilim yaratılan düşüncesizlerdir.
Kalbimi soğuk düşüncelere iklim
oluşturdular.
Yüreğimi insanlara karşı
mesâfeli olmayı anlattılar,
en sonunda vicdanımı da
onların vicdanlarına bırakmaya zorladılar…
Hayır bu olamaz dedim..!
Yani insan olmaktan,
vaz mı geçeyim?
Maalesef tek suçlu
ben değilim,
yaratılan düşüncesizlerdir..!
gudu
Bu yazının devamının gelmesini isterim çok güzel yazmışsınız .