Öyle çok erteldim ki kendimi.. Gördüğünüz kadar değilim aslında. Sustuklarımda gizliyim anlattığım kadarını bilirsiniz.. En sevdiğim rengi bile daha söylemedim. Sırası değildi bilirim. Hayat yorgunluğuma renk paletlerimi ekleyemedim.. Sahi en mutlu olduğumda rengim neydi benim? Durun söylemeyin,henüz kendime bile itiraf etmedim, hayallerimi , korkularımı ,Haa birde ilk aşkımı.. Ben söylemiş gibi yapayım siz biliyormuş gibi… Ben yaşamış gibi yapayım siz dinliyormuş gibi… Yarım kalmışlarım var benim tamamlanmaya yüz tutmuş , Elleri ümitsizlikten nasır tutmuş gözlerinin feri hayallerinin içine kaçmış.. Son bir gayretle hatırıda kalkmış, Bakmayın küskün durduğuma,kin tutamam ben bir sıcak gülümsemeye tav olurum eskiden.. Bilyelerini geri kazanmış küçük bir çocuk gibi, Kaybetmeye meğilli yanıma çelme takmış gibi… Hayatın da uslanmaz yanları yok mu? Bak bize göz kırpıyor bir yerden.. Sahne senin yaşa ve parla, öteleme, seni sen yapanları hayatına değer katanları.. Yeniden selamla gökyüzünü ve yeniden tanış güneşle.. Sev yağmuru , toprağı , bir çiçek dik boy versin kaldığın yerden.. Ve insan öyle bir sevmeli ki kalbi önce kendini sonra dünyayı ısıtmalı yeniden…
