Beni hep gülerken görüyorsunuz.
Gözlerimdeki mavi yaşları görmüyorsunuz.
Ellerimdeki, örselenmiş kalbimin pembe umut kırıntılarının izlerini görmüyorsunuz.
Sevmek; sevdayı cümle içinde kullanırken değerini, manasını bilmiyorsunuz.
Koyverilen bir gelecekte dünü, bugünü yaşamayı bilemiyorsunuz.
Bir insan gülerken de ağlayabilir unutuyorsunuz.
Oysa ki görmezden geldiğiniz, yanından geçip gittiğiniz nice hayatlar, hikayeler var öğrenmelisiniz.
Kitap okumadan hayatı okumaya kalkışıyorsunuz.
Alfabeyi bilmeden okumaya çalışıyorsunuz.
En önemlisi de yolunuzu gözleyen bi umut sizi bekleyenlere koşmuyorsunuz.
Hep güldüğümü görüyorsunuz
Sessiz çığlıklarımı duymuyorsunuz.
Çok acı verici olsa da yüz yüze gelmeyip kaçıp gittiğiniz hayatları kaybediyorsunuz.
İnsanlık kavramının içini boşaltıp yaratık sıfatına bürünüyorsunuz.
Bencil bir yaşamın ortasında kendinden ve dahi dünyadan bihaber yaşıyorsunuz.
Beni hep gülerken gördünüz.
Hayal mavisi, umut pembesi karelerde…
Geçtiğim sokaklar, merdivenler, altyapısı olmayan evler, gecekondular…
Şimdilerde her biri bağırıyor, ağlıyor, yaşamadan ölmeyi yeğliyor.
Beklenmekteyiz.
Biz şunu aklımızdan hiç çıkartmayalım:
“Nerede olursak olalım,
Ama umut olmayı unutmayalım.”
Fatmanur Nartekin C☆