Ağla şimdi komşu kızı ağla,
Bakmadığın yüzler parladı artık,
Beğenmediğin yiğit soy oldu artık,
Ağla şimdi komşu kızı ağla…
Benzemişler seninle; hayâ, huysuza…
Ne gerek vardı, şöhretli arsızlığa?
Hal böyle buyurdu, diye yaşamaya.
Ağla şimdi komşu kızı ağla…
Düşlerdeydin, hayalleri süsleyen,
Sana değer verene güvenmeden,
Solgun çiçekten faksız yaşarken,
Ağla şimdi komşu kızı ağla…
İnsanlık inlerde aranmakta artık,
Senin için kel başlarda saç baktık,
Hayallerden vazgeçtik umutlarda yaşadık,
Ağla şimdi komşu kızı ağla…
Bıraksaydın, o söyledi; annem beğenmedi.
Keyfince ‘ben istedim’ kulağında başkaları,
Bakıp düştüğün gözlere kaldın şimdi,
Ağla şimdi komşu kızı ağla…
Ağla komşu kızı şimdi ağla…
Şeref, haysiyet, yoksunu kişisizliğe,
Gözlerini boyayan; geçmişi bilinmezliğe,
Ağla şimdi komşu kızı ağla…
[HASAN AKBAL]
