Bilgisiz kalmış alim gibiydi kalbim

Ne çok cenaze namazı kılınmıştı

Yıkık, harabe

Yönelecek bir yol yoktu

Nereye baksam virane…

Bir ah çeksen bin ahla sulanıyordu

Heyhat, susmalar tomurcuk açmıştı

Yaşam, yarının nefesini soluyamayacak kelebek miydi?

Sevgi, sizler

Yudum yudum sindirilmiştiler,

Peki bakmak görmek miydi?

Gözleri olan her şeyi görebilir miydi?

Bakışlarında acıyı solumuştum

Her nefeste dar ağacında vurulmuştum

Sonra öksüz kalmıştı güvercinler

Görmeyi bilmediğin için, öldü demiştin

Önce yakmıştın, gönlündeki yıldızlar kadar

Sonra da savurmuştun

Yıldızların aydınlatamadığı yere kadar

Bir daha görebilecek miydim?

Bilemiyorum

Okuma yazma öğrenemeyen çocuk gibiydi, yüreğim

Hayatın mecbur bıraktığı tokatlara maruz kalan

Telaşlı, perişan…