Yiten mi ömür yitirilen mi gönül…
Sahi, sarıp sarmaladığım sevgi neydi?
Heyecanlı tebessümlerimin,
Sinemde kanat çırpan kuşların müsebbibi değil miydi?
Ey vefakâr gönül!
Hangi hezimetti seni peyderpey yitiren?
Gamsız bir yürek miydi seni kendine hapseden?
Suallerine sağır olup, görmezden gelen,
Hiçler ülkesine güven duygunu mülteci eden,
Umudu, ölü bir kuş misali toprağa gömen,
İlk’i yaşarken, son’u reva gören…
O halde durma!
yol ver buyur ettiğin sevdaya,
Hüzün dolu bu hikâyen de dahil oluyor
ömür yaprağına.
✒️_Nurşen Yayla_
Hane-i Fanzin 5. Sayı
Reklamlar
