yeniden doğmak ,adıma adını yazmaktı

cenine can ,ruha akça beden giydirmekti

ipi kopuk uçurtmalar havalanır avucumdan

ne garip şey bu yaşamak ,yaş bir ağaç gibi

oldum derken solmak ,soldum dedikçe çürümek

solgun yapraklarından güneşi uyandırmak

can bulayım derken, canda can dökülür

ertesi

adım adından düşerdi,cenin mevsimlerden

ertesi, ertesi sabah,sabahlar utanır

dünyama güneş gözlüğü gözlerin inerdi

görmezdim günü , yarınları ,dünden

kalmışım

günler durur mu hiç ? birbirinden peydahlanır

ipi kopuk düşler doğar, günaydın ,ay’dın der

uyanırım düşten,umut düş’tü ay’dım ,aydım….

Sibel Karagöz