duvarlar kireçli, ben küskün,

hayat,

bir gülen yüzünü,

bir ağlayan dudağını,

büzüyor,

ben şaşkın,

kime,

neye,

niçin,

de , da ‘ larda bitmiş bir takı,

yalnız “de” ya da “ da”

kısaca “ hiç “

ne uzar,

ne kısalır,

boyutsuz, ağırlıksız bir kütle,

yer kaplayan bir işgalci,

artık son nefese ramak,

o’nu bile teneffüs etmeyecek,

bir ruhu revan,

insan,

her şeyden,

herkesten elini eteğini çeker mi ?

ben çektim,

kırgınım yerin tabanından,

göğün tavanına kadar,

son nefesi bile beklemek,

ya da veda etmek,

içime sığmıyor,

vazgeçtim tüm varlığımla,

vazgeçtim tüm boş vermişliğimle,

artık gün doğsa,

bana ne ?

batsa bana ne ?

tutunamadım ,

hayat denen,

bu zillete…

Sibel Karagöz