duygulara dokunmadan,
suya sabuna dokunmadan,
uyuşmuştum…
hissetmiyorum ,
elim miydi,
ayağım mı,
yoksa çelimsiz ruhum mu ?
küçük bir kız çocuğu bağırıyor
kulaklarımı sağır edercesine
sindiğim koltuk arkasından
baktım, baktım
gözlerimi kırpmadan
çocukça,
ürkekçe
korkularım yürüyor
havada uçuşan eşyalar
ağlayan koltuklar
yaprak döken perdeler
korkunun çarpan şimşekleri
kopan fırtınalar
uyuşan beynim
çocukça korkular
yağan yağmurlar
ıslanan adımlar
akan yaşlar
her fırtınada kopan
serçe yüreğim
uyuştu,
belki zaten uyuşuk du…
Sibel Karagöz
