Ne hayali kalmıştı ne gerçeği
Ne ağlaması vardı ne de gülmesi
Puronun dumanından farksızdı
Beyin hücrelerinin onu terk etmesi
Purosu vardı bir bildiği
Bir onunla dertleşebilirdi
Bir tek o anlayabilirdi
Zira kendisini ona benzetirdi
Yanarken tütmeyi bir tek ondan öğrenebilirdi
Yarattığı kadın ona nefes olamazken
Purosunun dumanına sarardı özlemini
Prangaları da eskitirdi hasretinden demek isterdim lakin
Ona gitmeye takati kalmış mıydı ki?
Elbette ki prangaları eskitmek yerine
Yine ölmekti tek tercihi.
Reklamlar