Demir parmaklıklar arasına girdim yirmi yıldır
İçeride değil daha içeride kaldım bir başıma
Yaralarımı böldüm yarısı kafada yarısı gönlümde ydi
Dışarıda ilkbahar havası varken içimde kar ve ayaz vardı
Hep böyle soğuktu iklimim
Bir yaşlı bir çocuk büyüttüm içimde
Biri şımarmaktan usanmıyorken
Diğeri usulca dizginliyordu duygularımı
Tıpkı orta yaşlarımda bunalımda gibiydim
Bir tarafta üzerine düşmeyeceğim günler vardı
Bir tarafta yaşamın asi kuralları
Defalarca gördüm hayatımın fragmanını
Birileri irili ufaklı bir hayat biçerken bana
Hem en önden hem en arkadan seyrettim hayatımı
Anladım en sonunda kendimin en iyi dostu en büyük düşmanı yine bendim
Hiçbir söz hiçbir insan incitemezdi beni
Ben kendime yüklenmiyorsam
Hiçbir güzel söz hiçbir insan mutlu edemezdi beni
Benim kapılarım açık değilse sevilmeye …